Monday, October 8, 2007

Αναπάντητα τα θεμελιώδη ερωτήματα

Η ΕΛΛΑΔΑ θα ήταν «παραδείσιος» τόπος αν οι πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων πλησίαζαν κάπως τις προγραμματικές επαγγελίες. Ακούσαμε τις προγραμματικές και αυτής της κυβέρνησης. Πού είναι, όμως, οι απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα; Όπως π.χ. πού θα βρίσκεται συγκριτικά η χώρα και η οικονομία της στο εγγύς μέλλον. Πώς και προς τα πού θα στραφεί ο παραγωγικός ιστός; Πού βλέπουμε τη θέση μας στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία; Ποιες πιστεύουμε ότι θα είναι οι συγκριτικές ευκαιρίες και δυνατότητές μας; Σε ποια επίπεδα ανταγωνιστικότητας θα αδράξουμε ευκαιρίες;
Ακόμη, θέλω να κατανοήσω ποια θα είναι η ενδιάμεση κοινωνική πολιτική που θα διευκολύνει την οδυνηρή πορεία προς το μέλλον και την επαγγελλόμενη μετάλλαξη της οικονομίας. Πού οι πόροι, ποιες οι πηγές που θα στηρίξουν την πολιτική της «τετραετίας» για να αγγίξει ο τόπος το μέλλον και το όποιο επικαλούμενο όραμα. Γνωρίζετε όλοι την πανταχόθεν ακατάπαυστη λογοκοπία για το ανθρώπινο κεφάλαιο. Η μεγάλη, ολέθρια σπατάλη. Από τη μια το εκπαιδευτικό μας σύστημα και από την άλλη η τρομερή απώλεια. Η διαρροή των νέων Ελλήνων επιστημόνων προς κάθε γειτονιά του πλανήτη. Χιλιάδες νέοι στο Λονδίνο, σε όλες τις πόλεις της Βρετανίας, σε όλη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ. Παντού.
Λίγο αν σηκώσουμε τα μάτια έξω από τα τρέχοντα και τις εμβαλωματικές παρεμβάσεις, τι αντικρύζουμε στον ορίζοντα; Από το βάθος αντηχεί ακόμη η φλυαρία για την «ισχυρή οικονομία» αντικρυστά με την οδύνη από την αδυναμία ο νέος «ισχυρός» πλούτος να στηρίξει τα τρία ουσιώδη αγαθά: Την παιδεία, την υγεία και- αλίμονο- το φυσικό περιβάλλον! Πώς τα ταιριάξαμε όλα αυτά;
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις ψευδαισθήσεις και τα ψεύδη μαζί με την ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος. Τους ακούσατε, τους περισσότερους, στη Βουλή με την ευκαιρία των προγραμματικών και του προσχεδίου προϋπολογισμού· άλλοι να επαίρονται και άλλοι να αρνούνται. Είναι απογοητευτικό να συζητάς για τον προϋπολογισμό, ευρύ πεδίο για εμπνευσμένη κριτική, και αυτή να συνοψίζεται από την ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε τρίπτυχο ξεφώνημα «φόροι, φόροι, φόροι»! Θλιβερό! Πού είναι το όραμα; Δεν σας κάνει εντύπωση ότι για το προσχέδιο προϋπολογισμού δεν βρέθηκε ένας να συζητήσει, να ζητήσει να ενημερωθεί, πώς ακριβώς θα αντιμετωπίσουμε τον βραχνά του δημόσιου χρέους! Εννοώ με επιχειρήματα και αρθρωμένες προτάσεις και όχι απλώς με ευχές και επαγγελίες. Πότε συζητήθηκε αυτό το θεμελιώδες θέμα; Και ούτε ένας από την αξιωματική αντιπολίτευση βρέθηκε να πει κάτι. Το θέαμα μαζί και το ακρόαμα των ημερών, θλιβερά προμηνύματα.
at

No comments:

Post a Comment

Subscribe to: Post Comments (Atom)

Search This Blog

Archives

The discourse of "Film Culture" requires us to conceive of cinema in its own terms.

The discourse of film research will lead us to particular descriptions, " limited" kinds of analysis determined by the categories cinema provides.

Discourse is a complex concept. It refers to the way in which something is told not just in terms of its specific language (whether verbal or visual) but also in terms of what it prioritizes. Discourses are both general and specific. Narrative "realist" cinema is a discursive form, a particular kind of human expression which represents the world in a certain way, employs a particular kind of a time-visual "language". Within narrative "realist" cinema as a whole, particular genres have their own more specific discourses. i.e. The Sci-Fi film is preoccupied with themata (idea-themes) of science and control. the romance is preoccupied with themata of sexuality, gender and often property relations. These ideas are either implicit -taken for granted within the way the story is conceived or explicit - in that the film actively promoted certain values, attitudes and beliefs.

The concept of Discourse is closely connected with another key concept HEGEMONY "taken-for-granted" a "common sense" outlook on some aspect of human reality shared by the vast majority of people within the society. Hegemony helps us to understand the illusion that commonly shared attitudes and values, ways of making sense of our world, appear to come from nowhere. Narrative "realist" cinema has this characteristic, it disguises its discursiveness by pretending to be simply "there". Discourses about law and order and sexuality, for example - are themselves seen as non-discursive, as natural, as taken for granted. These core values of society appear to come from nowhere- they simply are ! This leads to a compounding of a criticism leveled against popular cinema (and other popular media) that not only does it disguise its own discursive form, but it also "naturalizes" these profoundly significant social and political discourses. THINK CRITICALLY ABOUT THEIR "CONSTRUCTED" REALITY AND THE VALUE SYSTEMS THAT FUNDAMENTALLY INFLUENCE OUR LIVES. “being indoctrinated with a political spin.” From a commercial perspective, however, the very opposite may appear to be the case. People do not want to think critically about their "constructed" reality. They pay for their entertainment, so they can be released from the concerns of their lives. They may well want the security of hegemonic values within familiar discourses. The point is that it has less to do with questions of an active/passive audience. It has to do either with the choices we make or the level of (a)Competence - (b)Education and (c) CineNoesis we bring to cinema and the screening events we attend